Rok 2010 Uchwałą Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej został ustanowiony Rokiem Fryderyka Chopina.
Przypadająca w tym roku dwusetna rocznica urodzin kompozytora będzie obfitować w koncerty, wystawy, projekty rewitalizacji miejsc związanych z jego życiem.
W Uchwale Sejmu z dnia 9 maja 2008 r. w sprawie ustanowienia roku 2010 Rokiem Fryderyka Chopina czytamy: „Fryderyk Chopin (1810-1849), jeden z największych artystów w historii polskiej kultury, najwybitniejszy polski kompozytor, a także czołowy pianista i przedstawiciel muzyki okresu romantyzmu na świecie. Nazywany bywa poetą fortepianu. Choć należy do najchętniej granych kompozytorów muzyki fortepianowej, jego dzieła wymagają od wykonawcy znakomitego warsztatu i wirtuozerii. U źródeł jego twórczości leży wielka wrażliwość artystyczna oraz umiejętność czerpania wzorców z polskiej muzyki ludowej. Fryderyk Chopin to twórca, który odegrał wyjątkową rolę w kształtowaniu naszej świadomości narodowej. W roku 2010 przypada dwusetna rocznica urodzin tej wybitnej postaci. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekonany o szczególnym znaczeniu Jego dorobku artystycznego dla dziedzictwa narodowego i światowego, ogłasza rok 2010 Rokiem Fryderyka Chopina”.
Fryderyk Chopin urodził się 1 marca 1810 r. w Żelazowej Woli. Jego ojcem był spolonizowany Francuz Mikołaj Chopin, który udowodnił miłość do nowej ojczyzny walcząc o jej wolność podczas Insurekcji Kościuszkowskiej. Matka Fryderyka, Justyna z Krzyżanowskich, pochodziła ze zubożałej szlachty.
Już od najmłodszych lat Chopin interesował się muzyką. W wieku 7 lat był autorem dwóch polonezów.
Jego pierwszym nauczycielem był Wojciech Żywny. Lekcje pod okiem mistrza trwały krótko, gdyż Fryderyk przewyższał umiejętnościami swojego nauczyciela. W latach 1823-1826 uczęszczał do liceum w Warszawie, a wakacje spędzał w majątkach swoich szkolnych kolegów. Podczas letnich pobytów w Szafarni poznał ludową tradycję. Uczestniczył w weselach, dożynkach i odpustach. W 1826 r. został przyjęty do elitarnej Szkoły Głównej Muzyki, powiązanej z Uniwersytetem Warszawskim.
Podczas studiów powstały pierwsze szeroko rozbudowane dzieła kompozytora jak sonaty, wariacje, fantazje. Józef Elsner, kierownik szkoły i nauczyciel Fryderyka zdawał sobie sprawę z wyjątkowego talentu swego ucznia. W swoich notatkach pisał o Chopinie: „Geniusz muzyczny”. Po ukończeniu szkoły w 1829 r. młody Fryderyk odbył swoją pierwszą podróż. Jako artysta chciał poznać kulturalne życie Europy. Pierwszy zagraniczny koncert odniósł ogromny sukces. Po występie w Kartnerthortheater wrócił do kraju w glorii chwały. Po powrocie do kraju zakochał się w Konstancji Gładkowskiej, studentce śpiewu, co miało ogromny wpływ na jego twórczość. Powstały wówczas znakomite etiudy, koncerty, walce i mazurki. Otrzymał zaproszenie od Antoniego Radziwiłła, ale z niego nie skorzystał, wyjeżdżając z kolegami do Wiednia. Podczas pobytu w stolicy cesarstwa dowiedział się o wybuchu Powstania Listopadowego.
Niepokój, zły stan emocjonalny doprowadziły do ujednolicenia się nowego, indywidualnego stylu kompozycji artysty. Powstały dzieła ujawniające nieznaną dotąd siłę i pasję, jak np. etiuda z opusu 10.
Zrezygnował z planowanej podróży do Włoch, wyjeżdżając do Paryża. W drodze do stolicy Francji zagrał koncerty w Monachium i Stuttgarcie, gdzie dowiedział się o upadku Powstania Listopadowego. Był to trudny okres w życiu artysty. Ślady ówczesnych przeżyć znajdują się w jego zapiskach, w tzw. dzienniku stuttgarckim: „wróg w domu, a ja tu bezczynny, a ja tu z gołymi rękami, czasem tylko stękam, boleję na fortepianie, rozpaczam”.
W końcu jesienią 1831 r. przybył do Paryża. Na skutek klęski Polaków i późniejszych represji, stolica Francji stała się azylem dla tysięcy rodaków. Bardzo tęsknił za ojczyzną. Z powodu ukazu cara nie mógł wrócić do kraju. Dzięki listom polecającym został przyjęty do paryskiego środowiska artystycznego. Zawarł wiele przyjaźni. W roku 1835 udał się do Lipska, gdzie poznał Roberta Schumanna.
Niedługo po tej podróży związał się ze sławną pisarką francuską George Sand. Był już chory na gruźlicę.
Zimą 1837 r. wyjechali na Majorkę. Tam Chopin skomponował szereg arcydzieł: cykl 24 Preludiów, Poloneza c-moll, Balladę F-dur. Po powrocie do Francji osiadł w posiadłości swej uchochanej w Nohant. To właśnie tam powstały najpiękniejsze dzieła kompozytora. Ich drogi rozeszły się w lipcu 1847 r. Złamane serce oraz zły stan zdrowia znalazły odzwierciedlenie w twórczości Chopina. Skomponował zaledwie kilka nostalgicznych miniatur. Za namową jednej z uczennic wyjechał na serię koncertów do Wielkiej Brytanii. Wysiłek, stres i surowy klimat pogorszyły jego stan zdrowia, zmuszając go do powrotu do Paryża. Fryderyk Chopin zmarł 17 października 1849 r. w swym paryskim mieszkaniu przy placu Vendôme. Został pochowany na cmentarzu Père-Lachaise w Paryżu. Zgodnie z ostatnią wolą artysty serce zostało wmurowane w filar kościoła Św. Krzyża w Warszawie.
Barbara Breabăn
