1 listopada w kościele katolickim obchodzony jest dzień Wszystkich Świętych.Listopadowe święto swoje korzenia ma w początkach chrześcijaństwa. Już w IV wieku obchodzono 13 maja dzień modlitw za męczenników, którzy oddali swoje życie w imię wiary. W roku 738 święto zostało przeniesiona na 1 listopada, a w 837 było to już nie tylko wspomnieniem męczenników, ale wszystkich świętych.
Święto obchodzone 2 listopada, dzień po Wszystkich Świętych jest to dzień modlitwy za dusze zmarłych – zwłaszcza te, które przebywają w czyśćcu. Zaduszki mają swoje korzenie w dawnych pogańskim zwyczaju dziadów, opisanym m.in. w słynnym dramacie Adama Mickiewicza. Słowianie obchodzili dziady dwa razy w roku – wiosną na początku maja i jesienią na początku listopada. Głównym elementem obchodów było nawiązanie kontaktu ze zmarłymi duchami i uzyskanie ich przychylności. Aby zbłąkane dusze mogły odnaleźć drogę do swoich domów, na rozstajach rozpalano ogniska. Przed domy lub na groby wynoszono również strawę (zwykle miód, kaszę i jajka), by wędrujące dusze mogły się pożywić. Zwykle tego dnia ofiarowywano jałmużnę żebrakom, by w zamian wspominali zmarłych.
Pod koniec średniowiecza, kiedy stopniowo rozpowszechniało się w Polsce chrześcijaństwo, pogańskie obyczaje były surowo zakazywane przez Kościół. W miejsce dziadów przeforsowane zostały z czasem Zaduszki, które w XV wieku były już znane w całym kraju.
Zarówno w Polsce jak i w Rumunii katolicy dzień Wszystkich Świętych obchodzą w podobny sposób, podczas którego odwiedzają swoich bliskich na cmentarzach, modlą się za zmarłych i zapalają znicze na grobach. To także okazja do spotkania z najbliższą rodziną i przyjaciółmi. Co roku w pierwsze dni listopada po zapadnięciu zmroku na cmentarzach katolickich można podziwiać wyjątkowy blask tysięcy świateł.
Iwona Olszewska – Marculeac
